دارو هایی که اگر مصرف کنید، ممکن است در رابطه جنسیتان به مشکل بخورید
مصرف برخی از گروههای دارویی، عوارضی را برای عملکرد جنسی افراد ایجاد میکنند و در مورد آنها حتما باید با پزشک مشورت شود.
موسسه خانواده سلامت بنیان- دکتر علی شیخالاسلامی، سکستراپیست؛ ما برای بسیاری از بیماریها مجبور به استفاده از دارو هستیم. در حالی که داروها در درمان بیماریها بسیار مفید هستند، گاهی اوقات میتوانند عوارض جانبی ناخواستهای ایجاد کنند که یکی از آنها میتواند “اختلال عملکرد جنسی” باشد.
اختلال عملکرد جنسی ناشی از مصرف دارو میتواند به شکل “اختلال میل جنسی یا عدم تمایل یا علاقه به رابطه جنسی”، “اختلال برانگیختگی جنسی” از جمله ناتوانی در برانگیختگی جنسی (مثل اختلال نعوظ در آقایان) یا عدم باقی ماندن برانگیختگی در طول فعالیت جنسی (مثل فروکش کردن نعوظ حین رابطه) و “اختلالات ارگاسم” مثل تاخیر یا عدم ارگاسم، خود را نشان دهد.
خوشبختانه، در اکثر موارد میتوان با تغییر دارو یا کاهش دوز مصرفی آن یا استفاده از روشهای دیگر، عوارض داروها در ایجاد اختلال عملکرد جنسی را کنترل نمود. با همکاری با پزشک خود و بیان اینکه چنین عوارضی ایجاد شده، میتوان این مشکلات را کاهش داد و در عین حال، درمان بیماری اولیه را نیز استمرار بخشید.
در صورتیکه بیمار، مصرفکننده یکی از گروههای دارویی زیر میباشد و علایمی از اختلال عملکرد جنسی دارد، لازم است با پزشک خود مشورت کند.
داروهای ضد افسردگی
مهارکنندههای انتخابی بازجذب سروتونین(SSRIs) مثل فلوکستین، سرترالین، سیتالوپرام و غیره، رایجترین داروهای ضدافسردگی هستند که میتوانند بیشترین فراوانی اختلال عملکرد جنسی را ایجاد کنند. پس از آن، مهارکنندههای مونوآمین اکسیداز (MAOIs) و سپس، ضد افسردگیهای سه حلقهای مثل آمی تریپتیلین و نورتریپتیلین قرار میگیرند.
داروهای ضد افسردگی میتوانند باعث کاهش میل جنسی، ناتوانی جنسی، تاخیر یا عدم ارگاسم و اختلالات انزال شوند. بهخاطر همین عوارض، این داروها توسط پزشکان معمولا برای کمک به مردان برای غلبه بر انزال زودرس تجویز میشوند.
بهمنظور کاهش اثرات داروهای ضدافسردگی بر زندگی جنسی، میتوان با پزشک خود در مورد کاهش دوز مصرفی یا تعویض دارو با داروهای دیگری مثل ولبان صحبت کرد، زیرا این دارو خطر کمتری برای ایجاد اختلال عملکرد جنسی دارد.
دارو های ضد صرع
داروهای مورد استفاده برای درمان صرع مانند کاربامازپین، فنوباربیتال، فنی توئین، پریمیدون و والپروئیک اسید میتوانند باعث “کاهش میل جنسی”، “مشکل در حفظ نعوظ” و “کاهش تعداد اسپرم” شوند. تگرتول (یکی از انواع تجاری کاربامازپین) نیز که برای درمان تشنج و اختلال دوقطبی استفاده میشود، ممکن است باعث کاهش میل و تحریک جنسی شود.
اگر فرد متوجه شود که داروی مصرفی او بر زندگی جنسیاش تأثیر میگذارد، باید با پزشک خود در مورد تعویض دارو صحبت کند. از آنجایی که داروهای مختلف بر افراد متفاوت تأثیرات گوناگونی میگذارند، ممکن است تغییر دارو عوارض جانبی و اختلال عملکرد جنسی را کاهش دهد.
داروهای فشار خون
قرصهای مدر (ادرارآورهایی مثل هیدروکلروتیازید) و مسدودکنندههای بتا (آتنولول) که هر دو برای درمان فشار خون بالا استفاده میشوند، میتوانند باعث اختلال نعوظ در مردان شوند.
اگر عوارض جانبی جنسی مانند اختلال نعوظ ادامه یافت، باید با پزشک در مورد تعویض داروها به مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ( مثل لوزارتان) یا مسدودکنندههای کانال کلسیم (مثل والسارتان) که کمتر بر عملکرد جنسی تأثیر میگذارند، صحبت شود. همچنین، میتوان از طریق رژیم غذایی و ورزش به تنظیم فشار خون بالا کمک کرد.
دارو های ضد بارداری
داروهای ضد بارداری خوراکی میتوانند سطح هورمونهای جنسی از جمله تستوسترون را در بدن زنان کاهش دهند، که میتواند بر میل جنسی تأثیر منفی بگذارد. اگر بعد از شروع داروهای کنترل بارداری، میل جنسی دچار مشکل شود، در مورد استفاده از روشهای غیردارویی مانند آی یو دی، کاندوم یا دیافراگم، یا تغییر دارو به به نوع دیگری از داروهای ضد بارداری خوراکی با پزشک مشورت شود.
داروهای ضد روانپریشی
داروهای ضد روانپریشی رایج مانند هالوپریدول، ریسپریدون، کلوزاپین، اولانزاپین، کوتیاپین و آریپیپرازول میتوانند بر عملکرد نعوظ، لغزندهسازی مجرا، ارگاسم، میل جنسی، انزال، برانگیختگی جنسی و رضایت کلی جنسی تأثیر بگذارند.
برای بسیاری از بیماران، مزایای مصرف این داروها بیشتر از عوارض جنسی است. اما راههایی برای حفظ یک زندگی جنسی سالم در حین مصرف این داروها وجود دارد، مانند استفاده از داروهای اضافی مانند ویاگرا برای بهبود نعوظ.
همچنین، میتوان از پزشک در مورد کاهش دوز یا جایگزین کردن داروی جدید با عوارض جانبی کمتر سوال کرد. هرگز مصرف هیچ داروی ضد روان پریشی را بدون مشورت با پزشک نباید قطع کرد.
دارو های کاهشدهنده کلسترول
نشان داده شده است که استاتینهایی مانند آتورواستاتین (لیپیتور)، فلوواستاتین (لسکول)، لوواستاتین (آلتوپرو)، روزوواستاتین (کرستور) و سیمواستاتین (زوکور) باعث کاهش تستوسترون در مردان شده و میل جنسی را کاهش میدهند و باعث اختلال نعوظ میشوند.
در صورت مصرف این داروها، اگر عوارض جنسی استاتینها ایجاد شد، میتوان با پزشک در مورد احتمال کاهش دوز یا تعویض دارو صحبت کرد.
آنتی هیستامینها
آنتی هیستامینهای بدون نسخه مانند دیفن هیدرامین و کلرفنیرامین ممکن است آلرژی را کاهش دهند، اما بهطور موقت بر میل جنسی تأثیر میگذارند.
از آنجایی که آنتی هیستامینها بیش از 24 ساعت دوام نمی آورند، زمانبندی مصرف، میتواند مشکل را حل کند. زمانی که قصد فعالیت جنسی وجود دارد باید از مصرف آنتی هیستامینها خودداری کرد.
مواد افیونی
مواد افیونی (مخدرها) برای تسکین درد بسیار موثر هستند، اما برای میل جنسی اثر کاهنده دارند. مواد افیونی تستوسترون را کاهش میدهند و به دنبال آن میل جنسی نیز کاهش مییابد.
اکثر افرادی که از مواد افیونی استفاده میکنند به مرور دچار کاهش میل جنسی میشوند. مطالعات نشان دادهاند که درمان با تستوسترون میتواند به مشکلات میل جنسی کمک کند، منتها استفاده از تستوسترون بهصورت سر خود، کاری اشتباه است و حتما باید زیر نظر پزشک این درمان صورت گیرد.